Dar liggt int Norn en Lendeken deep,
en Ländeken deep,
un eensam liggt de Strand,
dar blenkt de See, dar blenkert de Schep,
dar blenkert de Schep,
dat is min Vaderland.
Ik seeg an Heben Wulken so blank,
de Wulken so blank,
se kamt ut't blaue Haf,
un öwer dat Ländken trocken se lank,
dar trocken se lank,
un Regen drus'heraf.
Nu blenkt wul de Dau op Wischen un Holt,
op Wischen un Holt,
un dufti steit de Saat,
un du liggst still, du Ländeken stolt,
in all din Pracht un Staat.
Schin nich de Fleier as Gold oppen Torn,
as Gold oppen Torn,
wenn abends de Betklock summ?
Un öwer dat Feld blöh Hecken un Dorn,
de Hecken un Dorn,
un de Marsch war wied un stumm.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen