Antonii Thylesii de Coloribus Libellus
Dicam aliquid de coloribus in hoc libello, non quidem unde conficiantur aut quae sit eorum natura: neque enim pictoribus haec traduntur aut philosophis, sed tantum philologis, qui Latini sermonis elegantiam studiose inquirunt. Scribam omnia breviter et accurate, ac rerum ipsarum nomina, quo statim colores intelligantur, singulis apponam. 1. Coeruleus. Exordiar primum a coeruleo: quo nisi natura ipsa maxime gauderet, nunquam profecto deorum hoc domicilium
Continuo circum complexu cuncta coercens,specie tam laeta universum exhilarasset: reliquos deinde contexam. Coeruleus igitur dictus quasi coeluleus, ut ex voce ipsa apparet, proprie color est coeli, sed sereni: id quod Ennius respiciens, Coeli inquit, coerula templa. Atque inde ab omnibus mare appellatur coeruleum: refert enim illud eundem quem ab ipso superne accipit coeli nitorem. Quare ex antiquis nonnulli, ut alterum Homeri opus, propter caedes, de quibus illic poeta loquitur, colore exornabant sanguineo: sic Odysscam, ubi Ulyssis idem maritimos scribit errores, membrana contegebant coerulea. Sed quoniam coerulei quaedam species est pene nigra, ut quod Indicum dicitur, eoque olim vestitu Graecae mulieres amictse producebant eorum funera, quorum in coelum animas migrasse coeruleum existimabant: idcirco pro tristi nonnunquam capitur, ut apud Virgilium puppis coerulea Charontis, imberque et sol coeruleus. Cucumis autem coeruleus, nam id quoque legitur, melopeponem signif cat, qui inter cucumeres, (multa cnim sunt eorum genera,) pulcherrimus est. Nec tantum coerulei videtur particeps, sed ipsius quoque mundi gradus, introrsum versus, attenuatos ostendit, ut hoc olim de eo lusimus,
Quis neget e coelo missum formamque coloremque
Atque gradus coeli nectaris atque refert.
Est enim sapore suavissimo. Sine ulla dubitatione, quod nos coeruleum, Graeci dicunt cyaneum, in quorum etiam commentariis lazuarion invenio. Adscribitur hnic generi, qui venetas olim nunc vulgo blavus nuncupatur, color ex factione Circensi valde nobilitatus. Fuerunt autem colores in Circo, praeter hunc venetum, roseus, albus et prasinus: quibus auratus postea, purpureus et luteus additi sunt. De iis suo loco dicemus.
2. Caesius. Caesius vero si dictus esset, ut doctissimi viri monumentis olim tradiderunt, quasi coellus a coelo, eadem foret in coelo et caesio diphthongus. Constat autem esse in iis vocibus diversam: nihil praeterea differret a coeruleo, quando id, ut ostendimus, a coelo deductum est: differt autem sine dubio, vel ex ipslus M. Tullii auctoritate, cuius haec sunt verba in primo de natura deorum libro, Caesios oculos Minervae, coeruleos esse Neptuni. Ad hacc non quemadmodum legimus coelum, mare, vestem, florem coeruleum: ita legimus coelum, mare, vestem, florem caesium: sed oculos tantum caesios veteres dixerunt, quibus inest fulgor quidam visu horrendus. Unde existimo, sicut Caesar et Caeso dicuntur a caedendo: ita caesium a caede nominatum esse: ut qui caesius sit, caedem quodammodo oculis minari videatur: qualis proelio gaudens et caede dicitur fuisse Minerva, ex quo illa ab antiquls vocata fuit, ut ego arbitror, caesia. Significat hoc M. Cicero, ubi de Catilina ait: Notat et designat oculis ad caedem unumquemque nostrum. Hic qui oculis ad caedem Senatores designabat, caesios erat. Cuius etiam oculos Sallustius, insignis historicus, fuisse tradidit foedos, id est caesios. Cuiusmodi memoriae proditum est Neronis quoque oculos fuisse: quod ipsum non leve fult arqumentum tyrannicae crudelitatis. Quin a Terentio caesli hominis facies dicitur cadaverosa, hoc est immanis, et szevitiam arguens, qualem sicarii prae se ferunt et carnifices: quamvis alii parum erudite cadaverosam pro sublivida exposuerint. Enimvero leonis oculos si quis inspexit, qualis sit hic color, intelligit. Micant illi, ut studiose ipsi prope consideravimus, velut ignis penitus flagrans. Dicitur color hic Graece ab omnibus glaucus, quod verbum longo iam usu Latini poetae suum fecorunt. Latius tamen patet glaucus: nam praeter oculos noctuinos, quos, ut avis ipsius Graecum nomen declarat, omnes glaucos esse confirmant: multa quoque dicuntur glauca, ut ulva palustris herba: ut salix, cuius quum frondes, tum multo magis cortex in ramis, praesertim anniculis, nitet hoc colore. Quem laudat Virgilius in equis eosque noto carmine glaucos appellat, communi Italorum lingua baios nominatos. Nam spadices honesti ab eodem poeta ibidem vocati, illustriores sunt aliquanto, baii et ipsi, sod clari vulgo nuncupati: atque ii duo aliorum omnium maxime probantur colores in equis. Ulva igitur et salix, quas idem Virgillus glaucas dixit, equi item species optima: castaneae etiam nucis tunica, aliaque multa, praeter leonis ac noctuae oculos, colorem glaucum ostendunt. Sed ut unde discessi, redeam: quando caesius color tantum est oculorum, videndum est, ne is sit potius quem Aristoteles charopon vocat. Sic enim ab illo dicitur leo ab oculorum saevitia, quem Catullus poeta doctissimus caesium appellat. Unde Hercules cognomento dictus fuit charops, qussi iracunde intuens. Nam chara Graece, ira quoque dicitur Latine: et ex eodem, ut puto, hortore Charybdis nominata est, et Charon: de quo cum inquit Virgilius, Stant circum lumina flamma, caesium voluit senem illum horribilem ac ditum significare. Quamvis non nesciam, charopon ab allis aliter quoque exponi.
3. Ater. Horribilis etiam color est ater dictus, omnino
velut anthrax, id est carbo: nam proprie est carbonis
extincti. Quare scite, ut omnia, Terentius, Tam
excoctam, inquit, reddam atque atram, quam est
carbo. Et inde a Virgilio cinis dictus est ater et favilla
atra. Sanguis praeterea caloris atque coloris ignei particeps,
effusus ac frigefactus amisso rubore, tanquam
in carbonem mutatus, ater ab omnibus vocatur. Dicitur
et mors atra, quia cadaver extincto calore illo vitali,
quo corpus alitur, atrum relinquitur, ut est carbo,
quae mihi perquam elegans videtur similitudo. Quid
quod dies atri eadem de causa dicti fuerunt! Qui enim
luctum afferebant, carbonibus: ut contra dies laeti
scrupis signabantur gypseis. Ex quo Horatius ait:
Creta, an carbone notandi.
Differt in hoc a colore nigro, quod ut omnis ater est
niger, sic non omnis niger est ater: horrendus est hic,
tristis, visu iniucundus, lugentibus accommodatus,
ille contra nonnunquam lepidus ac venustus: ut humani
oculi sunt complures, quos nemo atros diceret,
sed nigros, iisque tamen nihil maiori cum voluptate
spectamus. Vocabatur autem ater ab antiquis etiam
anthracinus, idemque furvus: quibus longe minus
sunt nigri, lividus et fuscus. Alter ex gravi corporis
ictu proveniens deformitatem habet. Unde invidi
aliorum bonis, velut verberibus laniati, et idcirco exsangues,
lividi nuncupantur. Alter non insuavis, et in
homine persaepe laudatur. Qui tamen, si modum excedit,
ac maxime fuscus est, et quasi nigrescit, pressus
dicitur: ut quae aliquamdiu sub prelo vestis
pressa nimium coloratur. Legimus etiam equi colorem
pressum. Secus vero fasciolae coloriscae dictae fuerunt,
quae non saturatae, sed vix colore aliquo illitae
e coronis dependebant. Est autem forma diminutiva,
ut Lycisca, Syrisca. Aquilum veteres hunc fuscum a
colore aquae vocarunt, qui inter nigrum est et album,
id quod Plato etiam docet.
4. Albus. Est autem albus color purissimus, quocirca
ad animum translatus pro sincero capitur: is
nullibi quam in nive clarior est, quam tamen atram
esse Anaxagoras affirmabat. Sumitur pro pallido,
unde timor albus legitur et metu exalbult. Quam ob
rem Romanae mulieres quondam funera sequebantur
in veste alba, tanquam mortui quem efferebant, colorem
referrent. Elucet candidus atque oculos delectat.
At candens non hoc tantum est, sed pro ignito accipitur.
Itaque Veneris humeros recte dixeris candidos,
vel candentes. Ferrum quod a marito tunditur, non
candidum est, sed candens. Eiusdem generis est canus
, qui etsi ad alia transfertur, proprie tamen est capilli
et barbae senilis. Nascitur equus nonnunquam canus
atque albineus, non idem qui et candidus aut albus,
sed hnius nan expers. Est et color albi nigrique particeps,
a Graccis inde leucophaeus, voce iam a nostris
usurpata, vocatus. Genus est id coloris nativi,
non enim inficitur, sed ovis ipsa sic natura quasi
pingitur. Hunc sibi secta sacordotum sumpsit
sanctissima, qui nulla tunica linea penitus induti, pro
cingulo reste se vinclunt nodosa, ac ligneis tantum
calciamentis usi, precario victum quaeritant.
5. Pullus. Qualis vero sit pullus, ostendit terrae ipsius
color: maior enim illlus pars pulla est. Itaque
quonism ea mortuis iniicitur, voluerunt veteres, ut qui
lugerent, pullis pallis, terrae similibus, essent amicti.
Dorsum etiam leporinum proprie est pullum: quam ob
rem naturae ipsius doctus magisterio, terram recentem
ab aratro metu pavidus quaerit ille, ibique nonnunquam
stratus, nullaque re abditus, venatores canesque
ipsos praetereuntes, ac sagaciter prope omnia
perquirentes, coloris tantum beneficio saepissime
latet: et ut in quodam epigrammate de lepore diximus,
Quem fuga non rapit ore canum, non occulit umbra:
Concolor immotum sub Iove terra tegit.
Nulla arte aut impensa color hic paratur. Natura
enim sic provenit, unde nativus quoque vocatus es,
diversus ab eo de quo locuti sumus. Iamque nos Cosentini,
apud quos multa antiqultatis vestigia apparent,
siquidem et praeficae, ut quondam, mortuos laudant,
et silicernium in usu est, ac nemo sine suorum
osculo sepelitur, utrinsque sexus vesti mentum
funebre, nativum dicimus: quamvis atrum sit illud, et
in mulieribus matrimonio iunctis cyaneum, quo
Graeci, ut dictum est, olim in funere utebantur. Idem
quoque Hispanus vocatus est et Baeticus, etiam Matinensis.
In iis enim locis id genus lanae videtur. Est
autem pullus nomen, ut reor, diminutivum a puro,
velut a rara vestimenti genere fit ralla, ab opera
opella, a terra etiam tellus: ut lana pulla sit pura,
nullo alio colore infecta, sed suo tantum et ingenuo
contenta. Colorias huiusmodi vestes per se coloratas
aliqui dixerunt. Posuit hanc vocem Augustus in suo
testamento, ubi haec verba legebantur, Gausapes, lodices
purpureas, et colorias meas. Atque indidem, ut
sentio, dicti sunt pulli equorum aliarumque pecudum,
quasi puri, nulla adhuc libidine aut labore violati.
Sunt huic pullo simillimi color impluviatus, dictus
velut fumato stillicidio implutus: et suasus, qui insuasus
quoque vocatus, lutum refert. Est autem suasus
e stillicidio etiam factus fumoso in vestimento
albo. Quare haud dubitanter non alius est quam
impluviatus: quamvis aliqui tradiderint colorem
omnem, qui fiat inficiendo, suasum dici, quod illi
quodammodo sit persuasum, in alium quemvis colorem
ex albo transire.
6. Ferrugineus. Ferrum longo situ rubiginosum,
facile ostendit colorem ab ipso appellatum ferrugineum:
agit enim is, id est refert colorem ferri. Quin et
filamenta, quibus saepe conopaeum, et multae praeterea
vestes lineae circumsuuntur, ferrugineum dicunt
infectores. Tunica etiam nuclei pinei lanugine quadam
pulverulenta ferruginea est. Erat is quoque lugentium
color. Itaque capitur nonnunquam et ipse pro funesto,
atque ea de causa hyacinthi dicti fuerunt a Virgilio
ferruginei, quasi lugubres: quia puerum, ut est in fabulis,
casu interfectum Apollo diu luxit: atque in eius
foliis velut epitaphium, in sui doloris perpetuum
monumentum inscripsit, non qula vere floris color sit
ferruginens: est enim is, in quem mutatum ferunt
adulescentulum, purpureus. De Hyacintho in literatum
flosculum transformato fecimus hoc,
Nil opus elogio redimire aut flore sepulchrum:
Ipse sibi flos est, elogiumque puer.
Eodem modo coelum vocatur ferrugineum, hoc est
nubilum et triste: atque apud eundem Virgilium, Sol
caput suum nitidum in morte Caesaris texit ferrugine,
quasi colorem se induit lugenti aptum: ut tanti viri
caedem sol ipse lamentari videretur. Nec alia ratione
Charontis naviculam dixit ferrugineam, quam quoniam
ea una loco sandapilae, mortuos omnes vespillo
indefessus transvectat.
7. Rufus. Non eundem esse rufum atque rubrum,
ex hoc intelligi potest, quod recte dicitur sanguis
ruber, rufus non recte. Rursus barbam et capillum
Aenobarbi rubrum veteres non dixerunt: sed modo
rufum, rutilum modo, qui idem est. Quin et canes immolabant
Romani sacordotes, nunquam rubras vocatas,
sed quas nunc rufas, nunc rutilas appellabant, ad
placandum caniculae sidus, frugibus inimicum. Ex
quo manifestum est rufum rutilumque eundem esse, id
quod ex antiquis etiam aliqui docent. E canis igitur
colore satis noto, atque e multorum barba et capillo,
cuiusmodi sit color rufus apparet. Hunc rustici in
armentis robum, gilvumque olim dixerunt, atque
etiam helvum, ut vini genus est quoddam inter rufum
albumque nulli non cognitum: quod quoniam corasi
colorem refert duracini, cerasolum aliqui dicunt
Italiae populi. Sed et burrham iidem appellabant vitulam,
quae rostro esset rufo. At homo burrhus est,
qui pransus, cibo et potione rubet: hunc aliqui etiam
rubidum vocant. Invenitur et rubeus, etsi aliqui non
indocti vocom non esse Latinam monuerint: cum
tamen apud auctores non malos ex uvis nigris fieri
vinum forte legatur, e rubeis autem suave, nec non
bos rubeus probetur. Verbum est omnino rusticum,
nec prorsus idem color est, qui et ruber, sed ad eum
proxime accedit. Quid quod russeus etiam legitur?
negat quidam e vetustis grammaticis dici posse, russum
iubet, ex quo pannus est russatus. Utrumque
corte Latinum est, sed aratoris magis quam oratoris:
habent enim et sua verba qui ruri vivunt, urbanis nonnullis
inaudita. Russeum equum dicunt illi, qui non
plane russus est, sed aliquanto minus ruboris habens,
idem fere videtur. Hic autem, quoniam quasi cruentato
similis est, hodie saginatus, quasi sanguinatus
vulgo nominatur; quamvis huius nominis nonnunquam
equi albescant.
8. Ruber. Rubrum maxime indicat animantium sanguis,
et quo lana inficitur, coccus: granum id a nostris
vocatur, unde vestis est coccina, nulli ignota. Ostentat
tamen hunc colorem prae caeteris rebus liquor
purpurae, cuius adeo gratus est color, ut si quid
paululum habeat ruboris, modo visu sit illud non iniucundum,
purpureum saepe dicatur, ut sunt violae, et
varia florum genera: quin et candidus, is enim quoque
oculos remoratur, a poetis vocatur nonnunquam purpureus.
Nam et olores purpureos dixit Horatius, et
nivem ipsam purpuream Albinovanus. Invenitur et
blatteus positus pro purpureo. Non przetereundus est
color viteis frondibus arefactis simillimus, et idcirco
xerampelinus Grzece dictus. Usurpant hanc vocem
Latini: certum enim vitis genus adulto iam autumno
pampinis rnbet velut cruentatis, unde nomen colori
inditum est; rosa ab omnibus nunc dicitur sirea. Atrabapticas
vestes eo colore infectas, quoniam in eo purpura
nigresceret, aliqui appellaverunt. De ea re fabellam
excogitatam his versiculis fui complexus.
Caederet immeritae vitis dum crura, cecidit
Ipse sua: et dira caede Lycurgus obit.
Unde prius viridis, rubet hostis sparsa cruore
Illaeso vitis stipite, et ulta nefas.
9. Roseus. Iucundissimus omnium est color roseus,
atque humano corpori, si id formosum est quam simillimus.
Itaque os, cervicem, papillas, digitos roseos
poetae dicunt: id est candidos, rubore sanguinis
penitus diffuso cum venustate: isque color proprie est,
quem communis sermo incarnatum vocat. Refert
enim maxime omnium pueri nitorem ac virginis:
rosam non Milesiam intelligo quae nimis purpurea
ardere quodammodo videtur, nec rursus albam: sed
quae utrinque decorem accepit, et quia corpus hominis
imitatur, quod lingua vernacula carnem appellat,
eadem id genus rosarum incarnatum nominavit. Cicero
colorem hunc suavem dixit.
10. Puniceus. A Phoenicibus color phoeniceus, puniceus
quoque dictus, flagrat, velut viola flammea:
atque ita a multis olim purpura vocata fuit violacea,
hodie pene nomen servat: nam Paonacius, quasi puniceus
dicitur, etsi aliqui vocem hanc vernaculam a
pavonis colore factam volunt. Phoeniceum vero alium
ab hoc palma (quae phoenix Graece est) a se nominavit.
Color hic in equo, ut iam diximus, maxime laudatur,
qui modo spadiceus, baius modo, badius etiam et
balius, variis nominibus vocatus est. Termites enim
palmarum cum fructu spadices, et baia Graeci dicunt:
unde equus ab equisonibus appellatur baius.
11. Fulvus. Ex omnibus maxime lucet fulvus,
quem multa iactant, orichalcum in primis, aurum,
ipsaeque etiam stellae:
Quas non extinguunt renti, non nimbus aquosa
Nube cadens: celsa semper sed luce coruscant.
Quare Tibullus proprie sidera fulva appellavit. Est
et aureolze species arenae, quam fulvam dixit Virgilius:
et genus quoddam aquilae ab Aristotele maxime
celebratum, colore etiam fulvo. Qui si obtusus quodammodo
est, atque obscuratus, vocatur ravus. Iamque
sic Horatius lupam appellavit, cuius colorem noto
magis verbo plerique omnes fnlvum dixerunt. Tradunt
aliqui ravos oculos, quos in cane et ariete laudat M.
Varro, inter caesios esse et flavos.
Ornat saepe color hic flavus virginum ac puerorum
capita: atque in maturis frugibus semper elucet, nec
non pro pulchro frequenter positum videmus.
At luteum nihil aeque ostentat, ac flos calthae et
genistae, ovique etiam vitellus. Croceo est hic perquam
similis, sed lacidiar aliquanto: ab antiquis flammeus
quoque dictus, quoniam eo flaminis uxor
flaminica utebatur. Potest hoc loco pallidus poni, ac
luridus: mortui color est hic horribilis, ipsiusque mortis,
ut poetae dicunt, et Plutonis. Ille nonnunquam vel
gratus in homine, atque amabilis.
12. Viridis. Cuiusmodi sit color viridis, suppeditat
exemplum herbarum multitudo, quarum tanta est varietas,
ut cum earum vis sit infinita, nulla tamen
aeque, atque ex iis aliqua prorsus vireat: sed omnes
inter se discolores videantur, id quod in reliquis omnibus
coloribus apparet. Quare si minus est hic albus
aut niger, quam ille: non idcirco nomen albi amittit,
aut nigri. Ex avibus autem insignis est hoc colore
psittacus, avis inde a quibusdam viridis appellata, et
qua nihil laetius est, smaragdus: maxime quoque lucet
viriditas in genere quodam scarabei, cuius ipse meminit
Aristoteles. Is quoniam dorsum habet, nota quadam
aureola sic litum atque illustratum, ut lunae speciem
exiguae sustinere videatur, non invenuste a
nobis Cosentinis equus lunae nuncupatur. Fecimus
hoc iam pridem de scarabeis iocosum epigramma:
Parvula Sisyphio gens condemnata labori,
Quas figula ipsa facit, fertque refertque pilas.
Pars nigra, ut Aethiopum manus usta caloribus horret,
Regia pars viridi pirta colore nitet.
Parva micat Cuius dorso nota, magna minutis
Si conferre licet, luna pusilla velut.
Dixit equum lunae hinc cognomine Brutia tellus.
Quod si bellator sic nituisset equus,
Illo capta foret non una Semiramis, essent
Centauri et plures, quam genus est hominum.
Egregius est inter colores, qui virent, prasinus,
multorum carminibus collaudatus, nunc viride porrum
ab infectoribus vocatur.
Epilogus. Libet epilogum addere, varietatem proprie
de coloritus dici, ex quo vestis varia, discolor est,
diversisque coloribus consuta. Divisam nunc omnes
vocant, et equus varius non totus vel candidus vel
niger, sed his aliisve coloribus distinctus: sic et
coelum varium, cuius partes serenae interlucent, partes
nubilae tristantur. Atque alium saepe pro alio, si
inter eos affinitas est, colorem usurpant poetae, ut
lumen Minervae flavum dixit Virgillus pro glauco,
quo venustatem quoque esse in oculis deae ostenderet:
quemadmodum amietum Tiberis, euius aguam
alibi flavam appellavit, glaueum idem esse cecinit: est
enim inter hos colores similitudo et quasi vicinitas.
Sic ut iam dictum est, albus pro pallido, ac coerulens
pro subviridi poetice ponitur, proque etiam subnigro,
multique praeterea invicem cedunt. Ex omnibus vero
maxime contrarii sunt albus et niger, quare nihil
aeque apparet atque in alba papyro atramentum. Utebantur
veteres, quod nune etiam servatur, qunm
librorum titulos notarent, colore puniceo, in honorem
memoriamque Phoenicum, quos literarum tradunt
fuisse inventores. Sunt etiam e coloribus aliqui incerti,
qui intuentium oeulos fallunt, ut est coeli nitor,
quod quum tenebrosum quidam autument, illustratum
radiis solaribus cyaneum videtur, ut iris, ut quas
suspicimus nubes nonnunquam ignescore, ut mare
ipsum, quod praeter eoeruleum, modo atrum horret,
modo virescit, interdum etiam flavum ravumque se
ostendit, aut specie quadam purpurascit violacca. Non
idem quoque decor in collo cornitur eolumbae et pavonis,
unde aves saepe dicuntur versicolores, quale
est serici genus satis notum, quod e diversis partibus
spectanti, non eundem offert coloris leporem.
Discolor autem non modo pro vario sumitur, sod si
quid eundem colorem velut radios quosdam diffundit,
ut, Discolor unde auri per ramos aura refulsit. At decolor
is dicitur ex euius ore color defluxit, et exsanguis
relictus est, atque idcirco pro deformi capitur et
nigro, ut decolor Indus: nam eoneolorem eiusdem esse
eoloris nemo ignorat. Ad haec colores bifariam dividuntur,
nam austeri voeabantur reliqui omnes, praeter
minium, purpurissum, einnabarim, armenum,
chrysocollam, indicam, quos floridos dixerunt Sed
haec pietores videant, quibus olim in usu tantum erat
melinus color, candidus. Silaeeus, qui inter coeruleos
nominatur, Sinopis genus rubricae, et atramentum.
Quidam etiam suaves dicti sunt, ut flavus, purpureus,
eandidus, in primis roseus: humanis autem oculis
nihil venusti hominis colore suavius videtur. Inesse
vero coloribus suavitatem, praeterquam quod sensus
ipsi iudicant, egregii Latinitatis auctores ostendunt,
M. Cicero et Virgilius Maro, quorum alter suavem
hominis colorem dixit, ab altero snave rubens hyacinthus
vocatus est. Alii tristes sunt et lugubres, velut
atrum esse dicimus, pullum, ferrugineum, et coerulei
speciem. Quin ut videntur, sic sordidi etiam aliqui
dicti sunt, ut de quibus locuti sumus, suasus et impluviatus:
iis enim rei, ut misericordiam apud iudices
captarent, se deturpabant. Talem quoque fuisse
vestitum Charontis ostendit, cum inquit Virgillus,
Sordidus ex humeris nodo pendebat amictus.
Iam vero colores partim nominati sunt a locis, ut
Puniceus, Tyrius, idemque Sarranus. Purpurei sunt hi,
Indicum, Sinopis, Melinus, Hispanus, Baeticus, Mutinensis,
de quibus dictum est. Colossinus a Colosso
urbe in Troade, ubi lana inficitur, florem referens cyclamini,
quod tum rapum, tum terrae malum, ac tuber
vocatur, a nobis Cosentinis terrigena. Fulget flos ille
inter candorem et purpuram. Partim a metallis
nuncupati sunt, ut plumbeus, ferrugineus, argenteus,
aureus. Sed a plantis nomen acceperunt complures, ut
praeter phoeniceum, id est palmeum, ac xerampelinum,
buxeus est qui pro pallido sumitur: pallet enim
prae caeteris buxea materia. Roseus praeterea
hyacinthinus, in quo purpura lucet subnigra. Hysginus
ab hysge herba: coccinus, et utrique similis
sandycinus. Violaceus qui et ianthinus, ex quo tyrianthinus,
e purpura ut nomen indicat, factus, et viola.
Additur his croceus. Unde crocotula vestis genus, ut a
calta caltula: a bysso lini genere tenuissimo byssina:
erantque hae omnes luteae, sed byssina pene ut aurum
fnlgebat. Fuit in usu vestis a citri similitudine, citrosa
dicta. Et quaedam coloris candidi, papaverata a Lucilio
Satyrico, cum eam, ut probrum, Torquato
obiecisset, nominata. Invenitur quoque galbina vestis
alba a galbano. A malvae item flosculo color est molochinus,
ut a punicae etiam flore balaustinus. Virentis
quoque porri folia nomen ex se, ut iam diximus,
fecorunt prasinum. Multi praeterea ab animalibus
vocati sunt, ut cervinus, murinus. Atque hi colores
sunt in equo notissimi. Mustellinus, de quo Terentius.
Ictericos, qui regio morbo laborat, a colore galguli,
quam Graeci avem icteron dicunt. Luteus est hic
admodum. Cygneus, idemque Latine olorinus, id est
candidus, ut contra coracinus, niger. Adscribuntur et
his ostrinus, conchyliatus, muriceus, purpureus, ab
Hercule, ut fabulantur, primum inventus. Feci paucos
de ea re choriambos, quos visum est hic ponere.
Errat dum bibulis Herculeus littoribus canis,
Nantem forte videt spumifero gurgite purpuram:
Aggressusque ferox corripuit viscera mordicus.
Mox pastus rediit commaculans gramina sanguine.
Quem Tyro simul ac pulcra videt (namque erat haec
comes)
Prolutum roseis candida sic ora coloribus,
Alcidem alloquitur: Non alio munere te sequar,
Quam si picta mihi palla rubens huic similis datur.
Quod nunc per spolium terrificae te rogo belluae,
Invictaeque manus robora, per tela sonantia,
Non ignota avibus nubila translata fugacibus,
Da ferre haec ( poteris nam omnia) nec te tenuit
maris
Circumfusa palus, hesperidum quo minus aurea
Ferres munera. Sic brachiolis fata revinciens
Robusta implicuit nympha procax colla tenaciter.
Paret victus amans blanditiis Amphitryonius;
Nactusque exanimem, quam exspuerat iam mare,
purpuram
Infecit Tyrio primus ovem murice candidam.
A rebus denique diversis nonnulli colores dicti
sunt, ut igneus, flammeus. Sic orbis nitorque solis ah
Attio et Catullo appellatus est. Quare color solis, et
quia ita apparet, et ex illorum auctoritate flammeus
proprie potest vocari. A coelo, ut iam principio dixi,
coeruleus est. Marinus, et thalassinus a mari: ab unda
cymatilis et cymatius: idemque est in iis omnibus
color. Quin etiam ab arcu pluviarum nuntio, arquatus
est nominatus. Hyalinus, qui et vitreus, niveus, marmoreus,
lacteus, eburneus, quo dictus fuit cognomento
propter candorem corporis Fabius quidam. Amethystinus
praeterea, ex quo tyriamethystius in usu fuit
olim. Sandaracinus, flammeus est is, quibus etiam
impluviatus, sanguineus, atque herbidus adduntur.
Cereus item, piceus, cinereus, ut cardui genus esculenti
a colore, cinara vocatum. In hoc autem carduo
esse etiam aliquod ipsius virtutis simulachrum, pauci,
quos hic subieci, declarant versiculi.
Ut vallatus acutis
Circum frondibus horret,
Intus sed tamen abdit
Dulcem carduus escam:
Coelo missa sereno
Sic virtus, puer, aspris
Ambit sentibus ipsam
Iucundam ambrosiam Diis.
A spumis quoque et maculis, spumous est et macolosus:
atque ii equorum sunt etiam colores, ut a guttis
guttatus: cuiusmodi praeter equos, canes videntur
nonnulli sagaces, quos a muscarum similitudine muscatos
dicunt, velut equus scutulatus a scutulis: quem
ab exiguorum pomorum specie, pomulatum vocant
equisones, et si orbes sunt latiusculi, rotatum. Videtur
ad extremum natura amare coeruleum: eo enim, ut
initio diximus, mare collustravit, ac coelum ipsum:
quod nunquam stellis fulgentibus ornasset, nisi eadem
quoque fulvo maxime delectaretur. Sed quia vicissim
videmus terram, aut viriditate convestiri, aut eo ornatu
spoliatam, pullam esse, aut etiam candore niveo
contegi: viridem, pullum, atque album naturae gratum
esse nemo potest dubitare. Nigra insuper est nox:
nigri sunt Indi, atque Aethiopes. Gaudet igitur rerum
mater colore nigro: quam a rubro nihil abhorrere, hominum
ac caeterarum animantlum sanguis facile
declarat.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen